"فجر صادق" از همان ابتدا در افق گسترش پیدا می كند، نورانیت و شفافیت خاصی دارد، مانند نهر آبی زلال، افق مشرق را فرا می گیرد و بعد در تمام آسمان گسترده می شود. فجر صادق اعلام پایان شب و آغاز روز است و با ورودش وقت نماز صبح وارد می شود...

آری انگار روز ظهور آغاز گشته است...

و از "امام آمد" درشت روزنامه ها تا دمیدن صور انقلاب، ده روز، پربارتر از ده قرن گذشت؛ "وَ الْفَجْرِ وَ لَیالٍ عَشْرٍ"

فجر صادق، وجود ولی‌فقیه است
می گویند که فجر، امام زمان ^{عجل الله تعالی فرجه الشریف} است که البته هر نوری بالاصاله از اوست، اما فجر صادق وجود ولی فقیه است که تاریکی های غیبت را می شکافد و آن‌گاه که شب به لحظات پایانی خود می رسد و زمینه ظهور فراهم می شود، خورشید ولایت طلوع می کند و او حضرت وجه الله، بقیة الله الاعظم ،امام زمان ^{ارواحنا فداه} است.

و آن‌روز دیگر معما چو حل گشت آسان شود و "لا يَنْفَعُ نَفْساً إيمانُها لَمْ تَكُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ كَسَبَتْ في‏ إيمانِها خَيْراً"¹

که امام صادق ^{علیه السلام} فرمودند: «در آن روز ايمان کساني که قبل از قيام حضرت با شمشير، نبوده است. سودي نخواهد داشت گرچه به امامان پيشين يعني پدران حضرت ^{علیهم السلام} ايمان داشته باشد.»²

و کسی که به ولی فقیه ایمان ندارد به امام زمان ^{عجل الله تعالی فرجه الشریف} ایمان ندارد که او حجت امام زمان است و اطاعت او امر امام زمان ^{عجل الله تعالی فرجه الشریف}.

آری خورشید که درآید دیگر نماز قضاست و وقت خواندن آن تمام است و بین الطلوعین پر برکت ترین ساعات روز است که امروز یاوران صدیق ولی فقیه در طوفان حوادث نام مهدی را زمزمه می کنند همان مهدی ای که او را ندیده اما تشنه دیدار اویند؛ و رسول الله عاشق دیدار اینان است که برادران اویند آن‌گاه که می‌فرماید: "عن ابی بصیر عن ابی جعفر^{علیه السلام} قال: قال رسول اللّه ^{صلی اللّه علیه وآله}، ذات یوم و عنده جماعة من أصحابه: «أللّهمّ لقّنی إخوانی» مرّتین فقال من حوله من اصحابه: أمانحن إخوانک یا رسول اللّه؟

فقال: لا، إنّکم أصحابی و إخوانی قوم فی آخرالزمان آمنوا و لم یرونی، لقد عرّفنیهم اللّه بأسمائهم و أسماء آبائهم، من قبل أن یخرجهم من أصلاب آبائهم و أرحام أمّهاتهم، لأحدهم أشدّ بقیّة علی دینه من خرط القتاد³ فی اللّیلة الظلماء، أو کالقابض علی جمر الغضا⁵، أولئک مصابیح الدّجی، ینجیهم اللّه من کل فتنة غبراء مظلمة."⁴

ابوبصیر از ابوجعفر [امام محمدباقر] که درود خدا بر او باد نقل می کند که فرمود: «روزی پیامبر خدا، که بر او و خاندانش درود باد، در حالی که عده ای از یارانش نزد او بودند، فرمود: خداوندا برادران مرا به من بنما! ایشان این سخن را دو مرتبه تکرار کردند. در این هنگام گروهی از یاران که گرد آن حضرت بودند گفتند: ای پیامبر خدا! آیا ما برادران شما نیستیم؟

فرمود: نه، شما یاران من هستید. برادران من قومی هستند [که] در آخرالزمان [خواهند آمد] آن‌ها به من ایمان می آورند در حالی که مرا ندیده اند. خداوند آن‌ها را با نام‌های‌شان و نام‌های پدرانشان شناسانده است، پیش از آن که از پشت‌های پدران و رحم‌های مادرانشان خارج شوند. هر یک از آنها بر دین خود پایدار می ماند، در حالی که این عمل از دست کشیدن بر خارهای گون در شب تاریک و یا در دست گرفتن آتش برافروخته از درخت گز دشوارتر است. ایشان چون چراغی فروزان در دل تاریک شب می درخشند، خداوند آن‌ها را از همه فتنه های تیره و تار در امان نگه می دارد.»

آری این سخن پیامبر است که خداوند مومنین به او را در آخرالزمان از هر فتنه ای نجات می دهد و این کشتی انقلاب است که در آستانه سی و سومین سالگرد تولدش همچنان بر امواج جنگ و فتنه پیش می رود و سینه تاریکی را می شکافد و البته امواج حرکت این کشتی عظیم نه تنها همین منطقه بلکه عالم را فرا خواهد گرفت و مقدمات ظهور مهدی فراهم خواهد گشت؛ان شا الله

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: